Jak wychować nastolatka

Kubek ma zły kolor, kotlet dotknął ziemniaka, jabłko jest pokrojone nie w ten kształt, siostra pierwsza nacisnęła przycisk w windzie, a na koniec czeka cię awantura w sklepie… Jeśli w trzewiach czujesz, co to wszystko może oznaczać, ta książka jest dla ciebie. Tak zwany wiek buntu może być trudnym okresem w życiu małych dzieci i ich rodziców, jest natomiast niezwykle ważny! Obejmuje kilka intensywnych lat od momentu, kiedy dziecko zaczyna mówić „nie”, aż do mniej więcej czwartego roku życia. W czasie gdy uczy się ono chodzić i mówić, zaczyna także wyrażać swoją wolę. W książce Mówią na to bunt psycholożki dziecięce Malin Bergström i Clara Linnros opisują, jak dzięki empatycznemu rodzicielstwu można poznać i zrozumieć ten fantastyczny czas rozwoju naszych dzieci – chodzi o prowadzenie dziecka w zgodzie z jego możliwościami rozwojowymi, osobowością i samopoczuciem, a nie według sztywnych zasad i przekonań z przeszłości. Mówią na to bunt, ale nie chodzi tu o kłócenie się, lecz o to, aby dziecko mogło poznać siebie, swoją wolę i rozwijać kompetencje społeczne. Mówią na to bunt, ale my nazwijmy to inaczej: rozkwitem naszych dzieci. Przez bunt dziecko dba o swoje prawo do uczenia się, wzrastania i rozwoju. Bunt to paliwo, którego potrzebuje każdy z nas, by iść dalej, gdy nie ma równowagi między tym, co chcemy, a tym, co możemy. Dzięki niemu dziecko przygotowuje się do samodzielnego życia i zdobywa siłę, aby zadbać o siebie i swoje potrzeby. Bunt jest warunkiem koniecznym do rozwoju, chociaż faktycznie nie jest łatwy. Ani dla rodziców, ani dla dzieci.